Mijn verhaal na het eten van voedsel uit King's Palace in Zoetermeer

Op 18 juli 2014 ben ik doodziek geworden na het afhalen en eten van voedsel van het Chinese restaurant King's Palace in Zoetermeer. Graag deel ik het pijnlijke verhaal wat volgde en druk ik iedereen op het hart om nooit, maar dan ook nooit daar eten vandaan te halen!

Restaurant King's Palace op het Croesinckplein 10, Zoetermeer

Het was een zomerse dag op 18 juli in 2014. Mijn vakantie was net twee dagen onderweg, en we besloten die avond lekker makkelijk te doen en Chinees te halen. We hadden sowieso geen zin om te koken aangezien we de dag daarvoor een persoonlijk verlies te verwerken kregen na de vliegtuigcrash van MH-17.

"Vrijwel direct nadat mijn vriendin klaar was met haar portie, haastte ze zichzelf naar het toilet om daar over te geven"

Mijn vriendin waarschuwde mij nog dat het wellicht niet slim was om eten te halen in de hitte dat op dat moment heerste. Had ik toen maar geluisterd. Maar we hadden honger want hadden al enige tijd niets gegeten, en we hebben de babi pangang met nasi toch afgehaald. Die avond aten we ervan. Ik, mijn vriendin en ook ons dochtertje van 2 jaar oud. Mijn zoontje van 4 at er niet van. Mijn vriendin at uit een klein bord, mijn dochtertje nam alleen 2 hapjes. Ik at uit een groot bord met een flinke portie. Tijdens het eten van zowel het vlees als de rijst merkte ik al op dat er een vreemde smaak aanzat. Maar ik had gewoon honger en bleef dooreten. Vrijwel direct nadat mijn vriendin klaar was met haar kleine portie, haastte ze zichzelf naar het toilet om daar eens flink over te geven. Ze was verschrikkelijk ziek van het eten geworden. En ja hoor, ook bij mij ontstonden er niet lang daarna braakneigingen. We hadden gelukkig zowel beneden als op de bovenste verdieping toiletten staan, zodat ik daar al het rijst en vlees naar buiten kon werken. Nu ben ik een man van 34 jaar en heb weleens vaker over moeten geven. Maar dit evenement van braken had ik nog nooit eerder gevoeld. De agressiviteit waarmee het gebeurde was hevig. Er spoot tegelijkertijd bloed uit mijn neus. Het leek allemaal een eeuwigheid te duren. Maar het hield op, uiteindelijk. Ik dacht dat alles over was, maar niets bleek minder waar.

Niet lang daarna was ik enigszins gekalmeerd en wedergekeerd beneden op de bank. Mijn dochtertje van 2 begon op dat moment ook gekke gezichten te trekken. Logisch was gelijk mijn instinct dat ook zij misselijkmakende gevoelens had. En hoewel zij maar twee eetlepels rijst naar binnen had gewerkt, werd ook dit naar buiten gebraakt door haar. Ook zij was dus ziek geworden. Mijn zoontje had echter helemaal nergens last van. Opvallend, want hij heeft ook niet van het Chinese voedsel gegeten.

"Mijn zoontje had nergens last van, hij heeft ook niet van het voedsel gegeten"

Later die avond kreeg ik erge last van mijn buik. Wat in eerste instantie een last leek, transformeerde zich in pijnen. Ik probeerde er van af te komen op het toilet. Er kwam alleen geen stoelgang op gang. De pijnen werden ondertussen steeds heviger en heviger. Ik zat op dat moment al een uur op de wc en kon op een gegeven moment mijzelf geen houding meer geven. Mijn vriendin merkte wel op dat het bij mij van kwaad tot erger werd, maar zij was zelf ook al zo ziek geworden en kon mij dus niet echt helpen. Ze had gelukkig geen pijn maar ze wilde naar bed om de misselijkheid te laten doen verdwijnen. Ik ging echter maar beneden op de bank liggen, in de hoop in langgerekte houding een pose te vinden dat geen pijn zou doen. Maar die houding vond ik niet. En het werd alleen maar erger. Zo erg, dat ik mijn vriendin toeschreeuwde om maar 112 te bellen. En dat deed ze ook.

Per ambulance naar het LangeLand Ziekenhuis

Nu heb ik weinig ervaring met het bellen van alarmnummers, maar de mensen bij 112 hoorde het verhaal aan en verwezen vooral naar de huisarts. Die moest maar komen. Dus alles duurde nog maar langer, want eerst moest de huisarts te pakken gekregen zien te worden. Ondertussen kregen de buren in de gaten dat er bij ons iets niet goed was. Aangezien zij wel fit waren konden zij via de telefoon op niet mis te verstane wijze duidelijk maken dat er nu toch echt iemand moest langskomen. En zo geschiedde. De huisarts was daar, constateerde mijn hevige pijn en gaf mij een shot diclofenac. Daarna werd ik per ambulance naar het LangeLand Ziekenhuis vervoerd. Onderweg kreeg ik tevens een shot morfine. Op de eerste hulp kreeg ik wederom een tegenslag te verwerken, want de ongetwijfeld goedwillende assistenten die mij daar onderzochten drukten een beetje met hun vinger in mijn buik. Ik gaf geen kik (onder de diclofenac en morfine). Ok, dus het was geen blindedarmontsteking. Bloed werd onderzocht, er werd geen ontsteking geconstateerd. Vervolgens werd ik, in boxershort, terugverwezen naar huis. Want er was klaarblijkelijk niks aan de hand.

"De mevrouw verklapte mij dat de koeling van het eten kapot was gegaan..."

Eenmaal terug thuis verminderden de klachten niet. De pijn werd wel enigszins verdoofd aangezien ik aan een paracetamol kuur zat. Maar het weekend passeerde en ondertussen werd ik zieker en zieker. Ik wist voor mijzelf dat de oorzaak bij het eten van King's Palace lag. En hoewel ik drastisch verzwakt was besloot ik toch in al mijn frustratie het restaurant op te bellen. Ik vertelde wat de situatie was aan de medewerkster die daar de telefoon opnam. En verbazing alom bij mij toen de beste mevrouw verklapte dat die dag daarvoor de koeling van het eten kapot was gegaan. Zou dit de oorzaak kunnen zijn geweest? Zou dit restaurant zo slordig met het eten zijn omgegaan dat ze, in de zengende hitte van die vrijdag 18 juli bedorven voedsel van de dag daarvoor aan ons gepresenteerd hadden? Hadden wij wellicht die pech dat wij precies het foute gedeelte van hun babi pangang hadden gekregen? Feit is dat later de inspecteur een harde waarschuwing gaf aan King's Palace, vanwege de slechte hygiëne rondom hun voedsel. Maar later meer daarover.

Die maandag werd mijn temperatuur gemeten op 40 graden koorts. Dus weer werd er een arts opgeroepen. En weer werd er geconstateerd dat het er allemaal niet goed uitzag, dus weer werd ik per ambulance naar het Lange Land Ziekenhuis vervoerd. Ook nu gingen de beste assistenten hetzelfde ritueel herhalen bij mij; een beetje in de buik drukken. Een beetje bloed afnemen. Dit keer had ik echter het "geluk" dat uit de nieuwe bloedresultaten wel degelijk een ontsteking naar boven was gekomen. Men besloot daarop toch maar een echo te maken. De arts die de echo maakte keek naar de foto en besloot mij onmiddellijk weer door te sturen om een CAT scan te laten maken. Daar werd uiteindelijk geconstateerd dat ik een hevige maag-darm infectie had, ofwel een infectieuze gastro enteritis. Met daarnaast een verdikking in de dunne darm en heel veel vocht in de buik. En het deed allemaal heel veel pijn.

Het Rotavirus, meest voorkomende oorzaak bij infectieuze gastro enteritis

En deze pijn bleef vervolgens de rest van de week dat ik in het ziekenhuis lag, aanhouden. Mijn brein gaf mij een signaal van niet willen eten. En ik heb ook 5 dagen lang niets gegeten en nauwelijks gedronken. De pijn was vaak genoeg ondraaglijk. Ik kreeg elke dag om de zoveel uur een shot morfine. En dat was nodig ook. Ook kreeg ik zware medicijnen, normaal bedoeld voor mensen met kanker of de ziekte van Kahler. En dit alles in combinatie met de hittegolf waar we op dat moment in verkeerden. Ik lag aan een infuus dat mij vocht bleef toedienen. Deze infectieuze gastro enteritis sloopte mij. Echter, het niet willen of kunnen eten zorgde ervoor dat ik ook geen stoelgang had. Nog steeds niet. Toen ik na 5 dagen eindelijk een klein beetje ontlasting kon overleggen aan de dokter was er op de kweek helaas niets meer aan bacteriën terug te vinden. Wellicht dat alle slechte beestjes al vermoord waren door de antibiotica die ik wel vanaf dag 1 in het ziekenhuis kreeg. En deze antibiotica bestreed een heel spectrum aan veel voorkomende kwaadwillende bacteriën.

Boete voor King's Palace vanwege slechte hygiëne...

Toen ik eindelijk naar huis mocht bleef ik vervolgens nog een lange tijd zwak. Moeilijk was het toen duidelijk werd dat de betreffende eigenaren van King's Palace alle beschuldigingen wegwuifden. Er is een inspecteur van de Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit (NVWA) langs geweest. Deze heeft zijn bevindingen aan ons teruggekoppeld en King's Palace een waarschuwing gegeven omdat onder andere de algehele hygiëne niet op orde was, en de omgang met het voedsel niet goed was. Ik denk dat niemand in een restaurant zou willen eten waar de hygiëne en de omgeving omtrent het bereiden van voedsel niet goed is. Maar bij King's Palace bleek dat dus het geval.

"Ik denk dat niemand in een restaurant wilt eten waar de hygiëne niet goed is"

De rekening was ook niet mals. Het is in Nederland namelijk zo dat een simpel ambulance ritje van anderhalve kilometer naar een ziekenhuis grof geld kost. Een opname in het ziekenhuis van een week kost duizenden euro's. En dit jaar had ik ook nog eens voor het eerst besloten mijn eigen risico van mijn zorgverzekering te verhogen. En dit bedroeg 560 euro en was gelijk het totale bedrag wat ik zelf kon aftikken voor mijn ongewilde horror vakantie in het ziekenhuis. Ik vond het eigenlijk niet meer dan gepast dat dit het minste was waar restaurant King's Palace voor zorg kon dragen. Echter, mevrouw de eigenaar wilde er niks van weten.

Niemand kwam opdagen bij King's Palace...

Het begon al met een afspraak dat ik telefonisch met haar maakte, om 13:00 uur op een zondag. Zij zou er zijn in het restaurant. Echter, ze kwam niet opdagen. Via de achteringang werden we echter door een meneer toch opgemerkt. We werden binnen gelaten en mevrouw de eigenaar werd hals over kop alsnog opgebeld. Ze was het vergeten. Ze hoorde mijn hele verhaal aan, maar bleef overal vrij apathisch onder. Ze vertelde dat als het aan haar eten lag, er wel meer mensen geklaagd moesten hebben op die beruchte dag. En dat was niet zo, dus het eten was goed. Ik probeerde haar uit te leggen dat mijn vriendin en dochter ook ziek waren geworden, maar niet dusdanig dat ze opgenomen moesten worden met een acute maag-darm ontsteking. Immers, iedereen word weleens misselijk van eten, maar wanneer dat na een uur weer voorbij is ga je normaal gesproken over tot de orde van de dag. Maar zij had hier geen boodschap aan. Ik vroeg hoe het zat met die kapotte koeler waar haar medewerker het over had. Dat was allemaal niet waar volgens haar. En oh ja, ze ontkende ook al dat ze een waarschuwing had gekregen voor de waardeloze hygiëne in haar keuken. Maar ze wist dat ze dat nooit lang kon volhouden, het staat immers zwart op wit.

"Ik hoorde vervolgens niet meer...."

Ze beloofde vervolgens om mij op maandag (de volgende dag) weer te bellen. Ze zou dan met haar advocaat gesproken hebben. Ik hoorde vervolgens anderhalve week niets meer, waarna ik weer besloot haar op te bellen. Ze vertelde dat mij een email was verstuurd. Ik gaf aan deze niet ontvangen te hebben. Ze beloofde dat haar advocaat deze email opnieuw zou versturen. Wederom ging er anderhalve week voorbij. Ik besloot maar weer te bellen. Een medewerker (van die kapotte koeler) vertelde dat ze de boodschap had gekregen dat "mocht ik ooit weer bellen" moest ze een telefoonnummer aan mij doorgeven. En dit telefoonnummer was van haar advocaat. Bij mij ging op dat moment de analogie in gedachte dat ze waarschijnlijk dezelfde slordigheid hanteert met de omgang van haar klanten als met het voedsel dat ze bereidt.

Toen ik eenmaal in contact kwam met haar advocaat was de beste meneer totaal van de kaart. Hij wist nog van niks. Hij kwam ook met een reconstructie van gebeurtenissen waar niets van klopte. De zaak was in zijn ogen wel magertjes, maar opperde wel gelijk met het voorstel om te schikken. Hij vroeg wat ik vond van 200, 300 euro. Maar dat moest hij allemaal eerst nog met cliënt communiceren. De verdere bagatelliserende beledigingen uit zijn relaas zal ik u in dit artikel besparen. Toen hij mij die middag weer terug belde, kwam hij met de meest fantastische uitkomst ooit. Restaurant King's Palace weigerde ook maar 1 cent te betalen, maar bood een gratis etentje aan voor mij en mijn gezin. Zo van: "we gunnen jou na al dit gezeik wederom weer een pijnlijk ziektebed". Ik weigerde natuurlijk. En oh ja, alsof de duvel ermee speelde; de naam van betreffende advocatenbureau was "Na-recht Advocaten". Net niet het "nagerecht".

Iedereen die dit verhaal gelezen heeft mag zijn eigen conclusies trekken over King's Palace uit Zoetermeer. Ik druk iedereen op het hart daar nooit te eten of eten te halen. Met mij gaat alles inmiddels weer goed. Ik ben gezond en wel. Soms denk ik weleens wat er gebeurd had kunnen zijn als mijn dochtertje meer van dat voedsel had gegeten. Bij mij is het kantje boord geweest, ik kreeg zware medicijnen omdat de artsen gewoon niet meer wisten hoe mij op te knappen. Mijn dochtertje had misschien wel kunnen sterven.

Bent u ook weleens bij restaurant King's Palace geweest? Laat mij uw ervaringen weten.